Tunusdan kızılaya yürüyorum, arabalara ışıklara aldırış etmeden limousine-lila dinliyorum vanishing waves'in o sahnesini ve filmi düşünüyorum bunları bildiğim için seviniyorum. Olgunlara doğru giriyorum, bir kaç ucuz kitap bakıyorum 2. yerde kaiken'i görüyorum, alıyorum, rast geldiğim için seviniyorum. Yoluma devam ediyorum karanfilden çıkıyorum kızılay metrosuna yürüyorum, saz çalan dayıyı görüyorum biraz ona kulak veriyorum, paten kayanları, gitar çalanları izliyorum, bunları gördüğüm için seviniyorum. Metroya iniyorum 3.vagondan giriyorum japonların konuşmalarına kulak asıyorum,bir bok bilmediğime karar veriyorum, öğrenmem gerektiğini düşünüyorum. Durakları geçiyorum, odama yaklaşıyorum, rahata ereceğim için seviniyorum.
Demek istediğim insan kendisinin olmayan birşeyi kaybedebilir mi? iyice dramatikleştirmemi istersen milyarlarca insanı, kitabı, müziği; milyonlarca filmi,; binlerce yeri; yüzlerce dili kaybettim mi? bunun için mi üzülüyorum. yoksa bunlara asla sahip olamayacağım için mi? ona sahip olmamam kaybettiğim anlamına mı gelir? peki kazandıklarım ne olacak?
Ölüm korkusunun olayı da bumu? sahip olduklarımdan çok sahip olabileceklerimi kaybetme korkusu. Ölen gençe sormak lazım ölürken ailesi için mi ağladı yoksa çocuklarının annesi o güzel dişi için mi?
Belki ilerde 25 yaşında ölmek ile ilgili de konuşuruz.
Not:Bu blogda bu notu barındıran yazılar gelişigüzel yazılmıştır ve hiç bir yazım ve imla kuralına dikkat edilmemiştir.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder